Telegraaf

Waarom Julian Thomas nooit is doorgebroken? Een vraag met meerdere antwoorden, maar het meest opvallende is wel omdat dat zijn bedoeling nooit was. Een ontmoeting met een van de vreemdste artiesten van Nederland.

Op z’n zachtst gezegd is het nogal verrassend wanneer er een nieuw album van Julian Thomas op de deurmat ploft. Een zanger die in de categorie ’leeft die nog?’ is verzand. En dat is toch gek getuige de fijne, goed verzorgde soulpop op deze derde plaat Someday. De vraag is: waar is het misgegaan?

Het ziet er begin deze eeuw namelijk veelbelovend uit voor de als Sjefke Backbier geboren zanger. Hoewel hij vanaf zijn geboorte al zijn linkerhand moet missen valt hij op achter zijn piano en mag al snel Marco Borsato, Volumia! en Edsilia Rombley tot zijn bewonderaars rekenen. Tegen de tijd dat zijn debuutplaat Julian Thomas in verschijnt is vriend en vijand het erover eens dat Nederland een mooi talent rijker is. Maar even snel wordt het stil en dat blijft het.

In een koffietentje in Den Bosch blikt hij zonder schroom of spijt terug op die tijd. ,,Er moest iets gebeuren, was de vibe toen. Terwijl mijn doel al bereikt was op het moment dat die plaat uitkwam. Dat had ik bedacht op de dag dat ik met mijn Havo-diploma de middelbare school uit wandelde en niets anders wist om te gaan doen dan een cd maken.” Grijnzend: ,,Heb ik maar twaalf jaar over gedaan. En daarna kon ik in principe dood, mijn klus was geklaard. Bij iedere andere artiest begint het dan pas en zo dacht de platenmaatschappij er net zo over.”

Bijna achteloos meldt hij een ton te hebben gekregen voor zijn debuutplaat en nog eens 50.000 euro voor opvolger 35 some

months, die in 2009 verscheen. ,,Ik zat bij BMG dat fuseerde met Sony, waarna alle Nederlandse artiesten eruit gedonderd werden, net toen ik mijn artiestencontract kreeg. Ik gaf me over, deed wat zij en het grote managementkantoor waar ik bij zat zeiden. Ze dachten dat ik goed genoeg was om het verder vanzelf wel te redden, maar helaas. En daarin ben ik zelf de grootste factor ben geweest.”

Zo eerlijk als maar zijn kan: ,,Ik ben nogal een complexe persoon, met nogal een grote rugzak. Een logisch gevolg van mijn leven”, aldus de man die in zijn jeugd uit huis werd geplaatst en diverse internaten doorliep. ,,Het groot2005 ste probleem was dat ik nee zei tegen aanbiedingen. Wat moeten ze van me? Ik wil geen fouten maken! Ik probeer de liefde om me heen en in dat soort verzoeken wel te voelen, maar zo ben ik nu eenmaal niet geconditioneerd. Pas dit jaar is het me een keer gelukt om binnen een paar seconden ’ja’ terug te mailen op een aanvraag. Ik heb nog kilometers te gaan wat dat betreft.”

Het vak artiest is tweeledig, eerst is er de schrijvende en opnemende artiest, vervolgens de uitvoerende. Als het aan Thomas ligt komt die tweede in zijn geval te vervallen. ,,In een ideale wereld zou schrijven genoeg zijn. Ergens weet ik wel dat optreden te gek kan zijn, dat ik mezelf en anderen ongelooflijk kan raken. Maar de schaduwkant is veel groter. Bang zijn om de tekst te vergeten, totaal niet weten waar je mee bezig bent; dát is optreden voor mij. Ik zou best willen hoor, maar alleen zonder al die spanning en faalangst. Of dat ooit lukt is de vraag.”

Of een psycholoog hem zou kunnen helpen? ,,Heb ik gehad, mooie tijden. Wat mij betreft wordt het verplicht om zo rond je twintigste perspectief aan te laten brengen in de zooi die ouders en opvoeders je hebben meegegeven. Dat is niet allemaal slecht, maar het zijn niet dé antwoorden, heb ik geleerd van mijn therapie. Ik zie mezelf als een plantje op een veld vol andere plantjes met in de hoek een grote steen en daar zit ik dan onder. Ik wil wel groeien en kan ook niks anders. En ja, ik begin met een achterstand, maar uiteindelijk zal het ook mij lukken m’n kop boven het zand te steken.”

Nieuw album Someday ziet hij als bewijs van zijn vooruitgang als mens. ,,Ook hier zit zeven, acht jaar van m’n leven in. Ook omdat ik bedacht had alles zelf te doen. Ook opnemen, prodestijds duceren en mixen dus. Dingen die ik eerst nog moest leren. En belangrijk om te weten is dat ik geen deadline had. Niet de snelheid was het doel, maar het resultaat. Dat is er nu.”

De slotvraag hoeven we niet eens te stellen, hij voelt ’m al aan komen. ,,Wat nu? Ja, da’s een goeie. Want ik zou maar gezien en gehoord worden, opgemerkt, gevraagd voor optredens. Ik zeg heel eerlijk dat ik daar best bang voor ben. Ik heb het al druk genoeg met vechten tegen mezelf, snap je? Muziek is tot nu toe de manier geweest om mijn rugzak beetje bij beetje te legen. Maar we hebben vier kinderen, de hypotheek moet ook betaald worden. Ik sluit niet uit dat nu Someday uit mijn handen is ik iets totaal anders moet gaan doen.”

’Liefst had ik nooit opgetreden’ ’Ik ben nogal een complexe persoon’