Motel Westcoast: Columns Hans Voerman en Edward Reekers
Motel Westcoast 2011.
Als âvreemde eendenâ in de kooi kwamen Peter en ik op de eerste repetitiedag binnen vallen. Wat me meteen op viel was de blijheid waarmee iedereen weer aan dit project begon. Ik kende iedereen wel als collega maar, buiten Johannes, niet echt persoonlijk.
Direct vanaf het eerste liedje werd ik verrast door het vocale blok in de âvoorhoedeâ. Wauw, wat een vette sound, wat kleuren die stemmen ongelofelijk goed bij elkaar. Syb met zijn waanzinnige bereik en zijn te gekke rock register, Julian met zijn waanzinnige kleur en zijn super muzikale invulling van muziek, Mirjam die het blok altijd frisheid geeft en onvermoeibaar overal bovenuit klimt en natuurlijk Edward met de dikste meest solid stem van Nederland. Wat kan die man zingen zeg, en wat zijn die koortjes goed gezet! Ongelofelijk, hoe iedereen daar mee bezig is geweest en hoe met name Edward daar de juiste kleuren heeft gezocht.
Er zaten nog wat discussie punten in het repertoire, vooral over de vraag of het nog wel in de categorie âWestcoastâ viel. Een aantal voorstellen zijn gesneuveld, maar daar kwamen gelukkig weer te gekke songs voor terug.
Daarna was het in eens zo maar weer weg voor mij. Dat klinkt gek, maar ik werk me altijd helemaal het schompes in het najaar. Zo ook nu, het is dan gewoon overleven, veel spelen en dus veel reizen. Gelukkig had ik nog een tripje in het vooruitzicht: 28 december vertrok ik naar Thailand om met oudjaar te spelen in Bangkok. Even lekker relaxen, een week in 30 graden bij het zwembad in december, niet verkeerd! Ik had geregeld dat ik (alleen đ ) een dag eerder terug kon dan de rest want 4 januari hadden we opbouw, soundcheck en repetitie in Emmeloord.
Daar leerde ik de rest van het team kennen. Edwin (monitors) kende ik al, hij was ook bij Kayak, waar ik meegespeeld had bij het PKT concert 22 november 2010. Bennie (FOH) kende ik een beetje. Emilio (licht) bleek ik ook nog te kennen uit de tijd dat ik inviel bij Frontline, een bandje waar hij toen licht deed.
De eerste dag ging een beetje als een film voorbij (jetlag), maar de dagen daarna begon de show al lekker in elkaar te vallen. Geluid was super met Edwin (Edje). De premiĂšre kan heel spannend zijn, maar ik merkte vooral dat iedereen zoiets had van: hĂš, hĂš eindelijk. Reacties waren goed en al snel op naar Drachten.
Dat was een te gek weekend en er werd lekker gespeeld. Syb kijkt als goede frontman ook door publieksogen; volgorde van het repertoire wordt nog wat veranderd en Eagles medley verlengd.
En goed daar ga je dan, nog 30 te gaan. Eigenlijk zit je dan te wachten op een moment dat het âwerkâ gaat worden. Je houdt er rekening mee dat het minder leuk wordt. Elke show is weer anders natuurlijk en het viel me op dat de sfeer onderling eigenlijk steeds leuker werd. Nico en ik reden samen dus met hem had ik ineens heel veel contact, Mirjam ging regelmatig mee en dan was het altijd dolle pret onderweg. Op de weg terug spraken we soms nog bij het zelfde pompstation af om te stoppen; dan kwamen we elkaar weer tegen! Met Johannes en Edward had ik het meest contact, zij staan dicht bij, maar naarmate de tour vorderde werd de groep hechter en de shows nog beter. Er blijft altijd dialoog over muziek en vooral blijft er bij iedereen inzet. Ik merk trots op MWC, respect voor elkaar en oprechte interesse. Het succes is ongelofelijk, mensen staan, klappen, schreeuwen, huilen, alles komt voorbij. Sommige dingen zijn steeds hetzelfde: de eerste 2 rijen in elke zaal. Ongelofelijk, fans die zo vaak komen, ongekend, maar zo leuk!
En ineens ben je in Gouda en realiseer je dat het laatste weekend er aan komt. Unaniem iedereen spreekt zich uit over de fijne tijd met elkaar. Het hele team, neem van mij aan: dat heb ik wel anders mee gemaakt! Zaterdags met elkaar stappen in Leeuwarden, supergezellig! Dan de laatste zondag, matinee, dus vroeg. Syb weet perfect te verwoorden wat er door het hele team gevoeld wordt, je bent in no-time ineens een soort rare familie. En nu gaat iedereen weer andere dingen doen.
Raar vak is het tochâŠ
Hans Voerman
Motel Westcoast deel 3 : California Dreaminâ.
Sneeuw is waarschijnlijk niet het eerste waar je aan denkt bij de titel âCalifornia Dreaminâ, maar toch dwarrelde dat uit de lucht bij de eerste repetities voor de nieuwe tour in een boerderij/studio in Beetsterszwaag.
De muzikanten dwarrelen ook Ă©Ă©n voor Ă©Ă©n binnen. Twee nieuwe eenden in de vijver : Hans Voerman op toetsen en Peter Deiman op percussie. Hans ken ik nog van het Pim Koopman Tribute concert dat we met Kayak in Paradiso hebben gedaan. Daar speelde hij toetsen bij de stukken van de gasten.
De rest is oud en vertrouwd en zo voelt ât ook meteen. We hebben er natuurlijk al twee tourtjes opzitten en dat is te merken. Soms lijkt het alsof we elkaar als een handschoen passen. Bij alles wat er gebeuren moet, de keuze van (nieuwe) stukken, de aanpak van de arrangementen, het vaststellen van tempoâs, het verdelen van de zanggedeeltes, blijft voorop staan : de liefde voor het materiaal en het respect voor elkaar. Natuurlijk is het ook ons werk maar we doen Motel Westcoast Ă©cht omdat we het leuk vinden. Omdat we houden van deze muziek en omdat we het materiaal recht willen doen. En als iedereen dat heeft en voelt dan krijg je een soort optelling, een meerwaarde die je boven jezelf doet uitstijgen. Dat klinkt misschien wat overdreven maar het is echt waar.
En dan is daar natuurlijk de humor. We kunnen niet zonder en we lachen dan ook heel wat af. Ook dat is een verbindende factor geworden binnen ons cluppie. Dollen met elkaar. Tijdens de tour, als Mir haar liedje âI canât make you love meâ zingt en een gedeelte van de band even off-stage gaat, lopen Syb en Jeff als ondeugende pubers in de coulissen rond om te kijken of ze nog kattekwaad uit kunnen halen. Om nog maar te zwijgen van die kleine, gemene veranderingetjes die wij ineens zomaar in onze zangpartijen gooien om de anderen op het verkeerde been te zetten of in de lach te laten schieten. Het overkomt ons allemaal wel een keer. Volgens mij draagt dat alleen maar bij aan de positieve uitstraling van Motel Weastcoast on stage.
De zangrepetities beginnen bij Julian thuis. Het uitzoeken en verdelen van de stemmen is voor ons allevier een feest. En ook hier merken we weer dat we elkaar door en door kennen. Soms vallen de stemmen als vanzelf op hun plek, gewoon omdat we van nature een harmonie pakken die voor ons logisch is. Dat zijn echt bijna magische momentjes. Andere stukken, zoals bijvoorbeeld âYouâre the inspirationâ hebben meer werk nodig. Dat stuk moduleert al voordat de eerste zangregel begint en valt daarna ook nog van ene toonsoort in de andere. Dat is erg lastig zingen maar als het lukt heb je dan ook eer van je werk.
Het âzettenâ van de show doen we traditiegetrouw in het Voorhuys in Emmeloord. Het hotel zit naast het theater en in beiden voelen we ons inmiddels erg thuis. De eerste dagen repeteren de band en de vocalisten nog apart zodat iedereen goed kan focussen op de verschillende disciplines. Dan gaan we samen aan de slag. Wat opvalt is dat er ruimte en aandacht is voor ieders inbreng. De muzikanten bemoeien zich soms met de zang en andersom, zonder dat daar een onvertogen woord bij valt. Dat is behoorlijk bijzonder. Het is hard werken en we maken lange dagen maar aan het eind van de week zijn we klaar voor het publiek.
En dan begint de tour pas goed. De Lawei in Drachten is drie avonden achter elkaar uitverkocht (960 man per avond !) en dat bleek een trend die de rest van de tour zou aanhouden. In Gorinchem was Motel Westcoast de enige act tot nu toe dit seizoen die de zaal wist vol te trekken, in Steenwijk vertelde de schouwburgdirecteur ons dat we wel twee keer de boel hadden kunnen uitverkopen. En elke avond is het weer opnieuw feest.
Natuurlijk zitten er een heleboel bekende gezichten in de zaal. Motel Westcoast mag inmiddels rekenen op een trouwe schare fans die liefst elke concert van de partij zijn en de show dus ook zo goed kennen dat je je als vocalist geen enkele tekstfout kunt permiteren. Hartverwarmend om te zien dat er zoveel mensen bereid zijn om ons tot in alle uithoeken van Nederland te volgen.
Maar ook veel onbekende gezichten komen we tegen. Na afloop van elk concert heb je wel leuke ontmoetingen met mensen uit het publiek. Het entousiasme wat wij op het podium hebben slaat blijkbaar elke avond over naar de zaal. Dat maakt je heel dankbaar dat je dit mag doen. Optreden voor uitverkochte zalen met mensen die een geweldige avond beleven en dat laten merken óók : bestaat er iets mooiers voor een artiest ?
En ook de reacties van verschillende vakbroeders die komen kijken doen ons bijna blozen. âBizar goedâ, zegt de Ă©Ă©n, âwĂĄt een sound, wĂĄt een bandâ, zegt de ander. We staan er maar een beetje schaapachtig bij te lachen. Zoveel lof van mensen-die-het-kunnen-weten maakt je heel nederig.
Time flies when youâre having fun ! Dat geldt ook voor onze tour. Eerst is het elke avond : is het nĂș al pauze ? Dan : zijn we nou echt alweer bij de toegift ? En voor je het weet dient het laatste weekend zich aan in Franeker. We hebben er zin in en tegelijkertijd ook helemaal niet. Wat ons betreft mag het nog maanden doorgaan. Als je op deze manier met elkaar een show doet wordt je een soort familie van elkaar. En als je dan afscheid moet nemen dan is dat vervelend. Er vloeien zelfs tranen. Maar er is de wetenschap dat we in 2013 weer met elkaar Motel Westcoast mogen zijn. Dus laten we hopen dat we allemaal genoeg âfunâ weten te vinden om ook de tijd totaan de volgende tour weer te laten vliegen.
Tot dan zeg ik tegen mijn lieve collegaâs, de geweldige crew, de mensen van de produktie en natuurlijk de mensen die in de zaal zaten : ontzettend bedankt voor alles en heel graag tot 2013 !
Edward Reekers.