Bron van platen over “Julian Thomas”
Hij heeft er maar liefst 12 jaar aan gewerkt, dus aan zijn doorzettingsvermogen valt niet te twijfelen. Op 18-jarige leeftijd schreef hij al de prachtige pianoballad ‘My Friend’ waarin hij zingt over het stemmetje in zijn hoofd dat zegt dat hij door moet gaan. Iedere puber heeft natuurlijk zo zijn problemen maar de jonge Julian had de schijn een beetje tegen. Vanaf zijn geboorte mist hij een deel van zijn linker onderarm en mede daardoor werd hij door zijn ouders niet als vol aangezien. Dit gegeven geeft natuurlijk genoeg stof voor een zeer persoonlijk album.
Inmiddels heeft de 30-jarige Julian Thomas, artiestennaam van Sjefke Backbier, zijn leventje redelijk op orde. Samen met vriendin Kim heeft hij een dochtertje, een platencontract bij Sony/BMG en zijn ‘levenswerk’ in de vorm van een volledig album in de winkel.
Al vroeg verliet hij het ouderlijk huis om zijn droom muzikant te worden te verwezelijken. Hij volgt een opleiding Engels en een lerarenopleiding, maar dat was meer een vrijbrief om zoveel mogelijk met muziek bezig te kunnen zijn. Ondanks de wil en het talent, was dit album er toch bijna niet gekomen. De perfectionist Julian was eigenlijk nooit tevreden over de liedjes die hij had geschreven, jarenlang bleef hij schaven totdat zijn vriendin hem voor het blok zette en de platenmaatschappij heeft gebeld. Telefonisch heeft hij auditie gedaan en werd er een single gereleased.
Het album begint met het aanstekelijke uptempo nummer “Me”, de huidige single, waarin Julian zichzelf aan ons presenteert. “Yeah, I’m somebody else, It is meant to be that I’m just like me”. Dit album is een overzicht van zijn leven, zijn zorgen, zijn frustraties maar toch ook zijn overwinningen. Hierbij maakt hij gebruik maakt van vele muziekstijlen, bijvoorbeeld het soulvolle ‘Stuck with you’, met een pianopartij van Tjeerd (Total Touch) Oosterhuis of het countryachtige ‘Little outta Line’. In het jazzy ‘Mr Sowbug’ klinkt hij zelfs een beetje als Jamie Cullum.
Hij heeft een redelijk groot bereik met zijn stem, welke zowiezo prettig is om naar te luisteren. En ook bij zijn eigen versie van de covers ‘Never let het slip away’ en ‘Walking in Memphis’ van respectievelijk Andrew Gold en Marc Cohen, vliegt hij niet uit de bocht. Door de vele verschillende stijlen is het overall beeld misschien wat rommelig, maar alle liedjes afzonderlijk zijn meer dan de moeite waard.
Onlangs is het eerste exemplaar van het titelloze album door Marco Borsato aan Julian zelf uitgereikt, die hem vervolgens in zijn nieuwsbrief tot DE ontdekking van 2005 bombadeerde. Laten we hopen dat het niet weer 12 jaar duurt voor er een nieuw album van Julian verschijnt. (nederklinker)
(bron: www.bronvanplaten.nl)